W odwiedziny...

Czwartek, 2 maja 2013 · dodano: 09.05.2013 | Komentarze 0

NIEMIECKO-HOLENDERSKIE
Dzień pierwszy
Częstochowa-Opole-Emmerich
Obudziła się o 3:00
ogarnęła, zjadła śniadanie i przezornie po czwartej pojechała swoim Maleństwem na umówione miejsce odbioru pod stację.
Dojechała szybciej niż przewidywała, przejechała jeszcze po wyludnionych alejach – co by nie tęsknić ;)
Zaparkowała pod pocztą i czekała na busik – nie wiedziała, czy to dokładnie o ten parking chodziło, ale co tam :D
Koło piątej zadzwonił kierowca busika , że się spóźni 5 min. - :D obowiązkowy.
Przyjechał, zaparkował pod pocztą i dzwoni z pytaniem:
- gdzie pani jest?
- stoję przed panem
- gdzie? nie widzę
pomachałam z uśmiechem
- roweru chyba pani nie zabiera?
- zabieram.
Rozłączył się.
Okazało się, że przyjechał tylko po mnie, aby odstawić do Opola.
Roweru nawet nie złożył. Burczał pod nosem: nie zmieści się, nie zabiorą,każdy będzie miał wielki bagaż..
Ciaśniej, ciaśniej i się zmieści :) no chyba, że pan mnie nie zabiera?
Pojechaliśmy – w Opolu też nie było zbyt wiele osób jadących w stronę Holandii – rower się zmieścił bez problemu po zdjęciu przedniego koła.
Szybkie sprawdzenie listy - start.
Pod granicom niemiecką poprosili o rozliczenie – okazało się, że kwota wyższa niż wcześniej się umawiało telefonicznie – tak to już jest ze słownymi umowami, każdy pasażer zaskoczony.. każdemu zależy, żeby dojechać
– cóż.. do wyboru zrezygnować lub dopłacić i jechać dalej.
Wyjaśnienia co do powodu podwyżki dość niejasne – że niby za rower, że benzyna, że stawki, że długi weekend – cóż "polak polaka" zawsze w chu..
Nie ważne – jedzmy :) miała dobrą miejscówkę zaraz za kierującym..
Przyznam, że podziwiam kierowców – nie zasnąć patrząc monotonnie na te hipnotyzujące linie i czerwone światełka przed sobą to wyczyn – ja odleciałam - nie do opanowania spadające powieki.
Kierowca miał na to sposób – łuskał słonecznik – powoli wyjmował z jednego kąta rozgryzał i wyrzucał śmiotki po swojej drugiej stronie ruchem leniwca z precyzją snajpera coby nie zaśmiecić samochodu.
Na dobrą sprawę te 1100 km zleciały jak z bicza strzelił – podwieźli pod same drzwi :)
Po siedemnastej była u celu.
Czekali już na mnie :) na miejscu dopiero zrozumiała jak się stęskniła i wzruszyła z tego wszystkiego.
Jako, że się wyspała :) nakarmiono i od razu na rower pokazać jej okolice i wypróbować niemiecko-holenderskie ścieżki :)
Oznakowane rewelacyjnie, w momencie kiedy zastanawiasz się czy dobrze jedziesz wyrasta ci oznaczenie :) nawet na polnej drodze znajdziesz mapę, ławkę,kosz na śmieci i słupki którym szlakiem jedziesz.
Ławki spotyka się przy drodze w najbardziej niespodziewanych miejscach np. koło ronda gdybyś nie mógł się zdecydować w którą dalej stronę :D
Komfort jest :) tylko ten wiatr....
Za jazdę po ścieżce rowerowej pod prąc mandat ! - uprzedzili.
Czerwony kolor – pierwszeństwo rowerzysty bezwzględne - samochody się muszą dopasować, jeżeli nie ma na ścieżce rowerzysty mają do dyspozycji szeroki pas – wydaje się wąsko a jazda bezproblemowa - nikt nie trąbi, nikt nie wyzywa.
Wieczorem objechali „wystawki” czyli „mnie już nie potrzebne tobie się przyda”
rzeczy przeróżne :) na dobrą sprawę każdy biedny student za darmo urządziłby sobie mieszkanko na dobrym poziomie – telewizor, pralka , radio jeśli jest zepsute obcinają kabel.
Nie tylko obcokrajowcy korzystają :)
Do domu wrócili dopiero około 23:00 ciepła noc :)
Mówili, że przywiozłam sobie pogodę - tak ciepło dawno nie było.
Ach, to wszystko magia ;)

A tymczasem bladym świtem..
Magia do Emmerichu się wybrała..

Granicę Holenderską minęła..

..po ścieżkach pohasała..



z ilością zdjęć nie przesadzała.